Ik ken in ieder geval één iemand die erg teleurgesteld is dat deze serie, over hoe ik in de voetsporen van Lenny Kravitz ga bewijzen dat je als vrouw óók je Best Body als 50+er kunt bereiken-
Dat die serie, waarvan dit aflevering 3 is, tot nu toe helemaal niet gaat over hoe ik dan dat Next Level Body ga krijgen.

En die teleurgestelde lezer, dat ben ik zelf.

Ergens had ik verwacht dat door de lat flink hoog te leggen, ik mezelf niet alleen uit dat drijfzand van met je gezondheid bezig zijn zou trekken;
Maar dat ik dat drijfzand niet eens meer hoefde te betreden.

Dat “Floep!” mijn lichaam bij de wetenschap dat we voor onze Best Body gingen, zij al haar nukken en grillen aan de kant zou zetten, en ik ook ineens gezegend zou zijn met een fantastisch team mensen om me heen die mij als super-atleet in de dop, fysiek direct in de hoogste klasse zouden laten starten.

Dat mijn droom alleen al mij een headstart zou geven bij het puinruimen dat eerst moet (or does it, really?!) voor ik mijn Post-menopause body journey echt goed in de vorm kan zetten.
Je moet eerst de stenen uit de grond halen, en de giftige lagen afgraven voor je een tuin kunt aanleggen, tenminste dat dacht ik.

Maar het slechte nieuws is dat het niets uitmaakt of je de grond schoonmaakt en bewerkt om er vervolgens je volle vuilniszakken op te bewaren, of dat je er daarna een tempel op gaat bouwen;
’t Blijft ondankbaar werk dat werkelijk tergend langzaam lijkt te gaan, en waar je dingen in tegenkomt waar je niet 1, 2, 3 vanaf komt of überhaupt raad mee weet, maar die ook zeker niet thuishoren in Your Best Vuilnisopslag.
Laat staan in een tempel.

Godenzijdank, bleek mijn inschatting dat ik in ieder geval hormonen nodig had om te voorkomen dat ik nog verder in verval zou raken de juiste!
En low and behold, in de twee en een halve week dat ik deze prehistorische pillen nu slik, zijn mijn mentale klachten weg, mijn gehoorsuis- en piep-problemen, mijn overprikkeling ook weer op het gebied van geluid;
MIJN BUIK IS WEG!!!!!
(zonder een gram te verliezen, dus waarschijnlijk zijn mijn spieren gegroeid)
en last but not least;
Ik word niet meer iedere ochtend brak wakker, een geheimzinnige aandoening waar ik sinds 2020 aan leed, en waar niemand een verklaring voor had.

En vannacht heb ik voor het eerst in jaren in één keer doorgeslapen, zonder s nachts naar de wc te gaan.

Deze hormonen mogen dan uit het stenentijdperk zijn?
Ik verkies ze volop boven ooit nog een dag, of nacht, onbehandeld rondlopen!

Hulde, met heel mijn hart, aan de lieve mensen die in de 20e eeuw hormoontherapie voor vrouwen na de menopauze hebben verzonnen, whoever you are, dankzij jullie heb ik na zes jaar misère mijn leven terug.

Daar loop ik graag wat meer trombose risico voor.
Ook al weet ik dat dit volkomen ONNODIG IS, omdat er betere medicijnen zijn, en dat we die in Nederland ook hadden gehad als whoever you are die de gezondheid van menopausal women hadden moeten vertegenwoordigen, niet na de (volkomen foutieve, onterechte, wetenschappelijke quatsch) resultaten van de 1999-2002 Women’s Health Initiative studie, 25 jaar met de handen op de rug hadden afgewacht, een hele generatie vrouwen veroordelend tot osteoporose, hart-en vaatziekte en dementie.

En de enkeling die toch nog hormonen durfde te slikken ondanks DE CHOCOLADE LETTER WAARSCHUWINGEN DAT JE DAN WEL DOOD GAAT AAN KANKER OF HARTKLACHTEN EN OMG-
die dappere dame was dan eigenlijk nog het beste af, want zij was alleen veroordeeld tot een verhoogd risico op trombose omdat de verbeterde medicijnen, “bio-identieke hormonen” waarvan het oestrogeen met een pleister wordt toegediend zodat het niet langs je lever hoeft, en je dus ook geen verhoogde kans op stolsels hebt;
Ja die medicijnen, waren dus niet verkrijgbaar*.
* bio-identieke hormonen zijn op eigen kosten wél beschikbaar via particuliere klinieken. Ze kosten €100 per maand + de consultkosten van deze artsen.
Ouderwetse hormonen zijn via de huisarts verkrijgbaar en kosten ongeveer €15 per maand, wat uit je eigen risico komt of vergoed wordt.

Ja lieve kijkbuiskindertjes, 2024 en nog steeds zitten we hier op ouderwetse, orale, synthetische hormonen, die vol op die lever klappen, omdat er ergens een vakgebied 25 jaar lang zijn werk niet heeft gedaan, nul leadership heeft getoond, en het agency wat menopausal women in de 20e eeuw nog wel hadden, om zelf te beslissen wat zij wilden na de overgang, af te nemen en hun weg naar hormone replacement therapy zoveel mogelijk te blokkeren.

En met succes.
Bijna iedereen trekt wit weg als ik zeg dat ik hormonen slik. Alsof ik ieder moment dood neer kan vallen.
Hoewel dat bijtrekt als ik vertel dat ik al jaren slaapproblemen had én brak wakker werd, en ik daar nu van genezen ben.
Allemaal dankzij hormonen, die ik technisch gezien alleen voorgeschreven mocht krijgen als ik met opvliegers en nachtzweten bij de huisarts was gekomen, en dan nog maar voor 2-5 jaar.

Opvliegers en nachtzweten?
Het waren mijn minste problemen, de afgelopen jaren.
Als het daarbij was gebleven, dan hadden we deze fase met zijn 3 topzware eerste afleveringen van deze blogserie, zo kunnen overslaan en direct met de Best Body Journey kunnen beginnen!
Was t maar zo’n feest.

En dan had ik ook niet vandaag naar het ziekenhuis gehoeven, want hoewel ik niet verwacht dat datgene waar ik voor ging (een gezichtsaandoening) nog gaat reageren op de hormonen, is dit wel degelijk mogelijk.
In een ideale wereld hadden we de MRI (dus verder onderzoek) dan ook uitgesteld, tot ik een paar maanden aan de hormoontherapie zit.
Maar omdat de arts die ik vandaag trof, en waar ik supertevreden over was, er dan niet meer werkt, heb ik ervoor gekozen toch nu de MRI in te gaan.

In mijn vorige aflevering (2) beschreef ik dat het horizontaal achterover op de kop hangen in de stoel van de mondhygiënist mij bijzonder slecht was bevallen, en dat het in ieder geval een hard limit is, voor terugkerend onderhoud!
No way dat ik dat op herhaling ga doen, en zelfs eenmalig zou t nog een hele kluif zijn.

Nu wil het toeval dat een MRI bank nog net niet achterover kantelt, maar ook dezelfde horizontale stand heeft.
Ik wist dus dat dat niet “even” een MRI zou worden.

“Even” een MRI, is net zo’n ontvlambare situatie creëren als suggereren dat ik twee keer per jaar, in twee sessies links en rechts, dus feitelijk suggereren dat ik vier keer per jaar ondersteboven, op de kop, achterstevoren, boven en onderkaak verdoofd, mijn gebit laat reinigen.

Boem.

Omdat er maar beperkt ruimte is om aan te geven dat een patient vooral niet “even” er door gerausd moet worden, kozen we ervoor op het aanmeldformulier te vermelden dat ik bang ben voor kleine ruimtes.
Wat feitelijk onjuist is.
Ik ben bang om achterstevoren, op de kop, ondersteboven te hangen terwijl ik behandeld word, but I’ll take it.

Met dit label zou rekening gehouden worden met mijn gevoeligheid, en er meer tijd worden uitgetrokken.

Groot was dan ook mijn verbazing toen ik uit het niets een uitnodiging zag verschijnen voor een MRI, op een onmogelijk tijdstip, een onmogelijke locatie, en voor een tijdsduur waarin je niet eens mindful, met tig- keer kauwen, genietend van de kleuren, je mooie, met liefde bereidde, koolhydraat arme, verantwoorde 50+ ontbijt zou kunnen eten.

Op basis van wat er nu op papier stond had het er alle schijn van dat mijn zorgvuldig aangevraagde MRI er als een soort time-challenge doorheen gejakkerd zou worden.
Maar misschien zag ik iets over het hoofd?
Misschien was dit een soort voorbereidend consult waarna we in alle rust de “echte” MRI gingen plannen?

Dus ik bellen, natuurlijk.
Het slechte nieuws was dat ik het niet bij het verkeerde eind had.
De MRI was precies zo ingepland dat de kans dat ik weg zou lopen en ervan af zou zien maximaal was.
Maar het goede nieuws was, dat nu ik eenmaal een medewerker aan de lijn had, en niet meer afhankelijk was van het systeem of dingen die met een half oog werden ingepland (iets waar ik constant onvolkomenheden of onvolledigheden in tegen kwam, maar daar zal ik je niet mee vermoeien)
Dat ik nu, met een medewerker aan de lijn, wel een supergoed, conflict-mijdend,  en menselijk MRI traject kreeg.
Dus uiteindelijk kwam meer dan goed!

Tenminste, op papier dan hè?
Want hoewel ik weet dat mijn MRI bij een privékliniek € 600 had gekost, en ook weet dat ik na meer dan tien jaar wil weten wat er aan de hand is;
En, in tegenstelling tot 10 jaar geleden toen ik alleen geïnformeerd werd over medische risico’s maar niet over dat ik esthetisch rap achteruit zou gaan en de symmetrie in mijn gezicht zou verliezen als ik me niet liet onderzoeken (want dan had ik het in 2013 al laten onderzoeken!) nu wél dondersgoed weet dat als ik niet de goede hulp krijg voor mijn gezicht ik dit betaal met Instagram Capital/ mijn schoonheid!
-ondanks al die goede redenen?
VOEL ik t niet.

Ik ben niet echt on board.

Ik zeg tegen mezelf: “Als je deze MRI niet neemt, dan kunnen de artsen niets uitsluiten, kunnen ze je niet helpen, en verlies je je gezicht.”

Maar ik voel t niet.

Ondanks de fijne dokter, en de korte termijn die ik zelf heb gekozen om leidend te laten zijn omdat ik het bij haar wil afronden, en ik dan alle informatie boven tafel wil hebben die we nodig hebben;
En ondanks t feit dat ik niet bovenop het verlies van schoonheid wat gewoon bij ouder worden hoort, een gezichtsaandoening er bovenop wil hebben, erger dan het nu al is?
Tja, de handjes gaan niet op elkaar hoor.
Ik geloof er niet in.
Ondanks het lieve, bijna kinder-traject wat er voor mij is uitgezet, en waar ik zelf om gevraagd heb, en wat zeker geen overbodige luxe is, want “even MRI-en” wordt geheid oorlog
– juist omdat ik niet vergeten vergeten ben hoe snel ik er klaar mee was, bij de mondhygienist (aflevering 2).
Niet vergeten dat de keus “zelfmoord of mondhygiënist” voor mij die dag nog steeds niet genoeg was om de mondhygiënist te kiezen.
Dat ’t mij werkelijk aan mijn middelbare reet kon roesten wat de tandheelkundige consequenties waren van weigeren vier keer per jaar ondersteboven, op de kop, achterstevoren, onder industrial strength verdoving waar je ook verstandkiezen mee kunt trekken, mijn gebit te laten reinigen.-

Ondanks al die dingen, is het dus de vraag of een eenmalig, zorgvuldig begeleid en gemedicaliseerd MRI traject in dienst van een hoger doel van mijn gezicht niet te laten verzakken, wat toch zeker een onderdeel is van een Best Body krijgen, right?
Is het dus de vraag of dat genoeg is.

En of je van zes jaar niet slapen en brak wakker worden, en volledig aan de grond zitten en talloze keren om medische hulp vragen om dan uiteindelijk te genezen omdat je zelf op het idee gekomen bent hormonen te slikken nadat het voltallige vakgebied van ja wat- gynaecologie? Interne geneeskunde?- jou en de halve generatie 1955-1980, namelijk het hele vrouwelijke deel, gigantisch in de steek heeft gelaten door gewoon te stoppen met onderzoek en helemaal niets meer te doen en jou en alle andere vrouwen van 45 jaar en ouder gewoon maar te negeren want dan maken ze tenminste ook geen fouten en kunnen ze nergens voor verantwoordelijk gehouden worden;
De vraag is of je daar ooit nog van geneest?

Kun je dan ooit nog voet in een ziekenhuis zetten zonder een overweldigende woede te voelen.
Zonder te voelen dat Dark Suzy, de slimme, harde, sluwe vrouw die gesmeed is in de zes jaar dat je op het beton van het leven zat, dat zij niet alleen nog steeds springlevend is.

Maar dat ze bloed wil zien.

Suzanne
(1972)

“My best body is not behind me. It is ahead.” ~Lenny Kravitz

Generatie X body journey is een nieuwe serie, over mijn doel net als Lenny Kravitz, mijn mooiste lichaam als 50+ te bereiken.

“Ziekenhuis bezoek, MRI prep. en aanhoudend ontploffingsgevaar”
is de derde aflevering
van Generatie X body journey
Subscribe op dit blog om het te volgen.
De subscribe button zit ergens op deze pagina, vaak rechtsboven.

Ten X
tien yogalessen zomer 2024
Nijmegen

10 weken groepsles van 75 minuten op maandag om 18.30 of om 20.00;
Of iedere vrijdag om 15.00
Ten X is alleen in de zomermaanden verkrijgbaar, daarna is inschrijving voor seizoen sept-dec.

Aanmelden

Om je aanmelden voor Ten X mail je
-iets over wat je aanspreekt
en
-iets over jezelf (bv een social media profiel meesturen)
naar
Suzanne
s_beenackers@hotmail.com

De Club Yoga blijft voor onbepaalde tijd in Nijmegen;
T/m 2027 voor Generatie X, en daarna voor 40+

Je kunt dus de rest van je leven yoga blijven doen, als het bevalt!

Over de Club

Kom jij ook yoga leren?

De Club is de eerste yogapraktijk die werkt met een nieuwe yogaformule, die deze lente internationaal uitgerold zou worden als Club Local Yoga.
Tot ik besefte dat ik mijn handen al meer dan vol heb!
Dus nu is het alleen voor ons 😉 

De methode heeft als doel:
– dat je lokaal yoga kunt volgen
– dat je meer rust en tijd krijgt in je dagelijks leven
– én dat je zelfstandig yoga leert beoefenen
Dus zonder online abonnement of YouTube video’s;
Je kunt straks thuis zelfstandig yoga doen, maar ook als je op vakantie bent, of op zakenreis.

Om deze yoga bij mij te leren, kun je kiezen uit privélessen, of groepslessen in Nijmegen.

De Club is besloten, de lessen zijn alleen voor vaste deelnemers, maar je kunt wel een indruk krijgen van hoe ik lesgeef via het YouTube kanaal:
https://www.youtube.com/channel/UCA81I4RdVvgtGK99T3Io3Ew

Ik post op 
Facebook 🇳🇱 Suzanne Beenackers Schrijver
Instagram
Twitter
En collages met mijn beer gaan op mijn blog Suzanne Beenackers.com

* Andere relevante pagina’s:

*Over Generatie X
https://declubyoga.com/over-generatie-x/

En

Is de Club ook voor als ik geen Generatie X ben?
https://declubyoga.com/is-de-club-ook-voor-als-ik-geen-generatie-x-ben/

—
De Club, Yoga voor Generatie X, zit in Nijmegen.
Browse de website of print een echte 20th century folder!

Posts van de Club in je Inbox ontvangen?
Subscribe!
De button zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechtsboven.