Wat je nu leest is één van mijn allereerste blogs, in de serie Yoga voor de 21e eeuw.

En ik vermoed dat ik er over een paar jaar met de nodige schaamte op terugkijk, van hoe naast ik er zat.
Hoe schokkend incompleet, dit verhaal nog was.

Hoewel schokkend?
Ik hoop juist dat ik kan bijdragen daar een beetje van weg te stappen.

Dat ik kan bijdragen aan dat we allemaal de urgentie van niet-urgentie inzien.
En hoe schadelijk dingen zijn die zogenaamd urgent of schokkend zijn.
Hoe de media cultuur van snelheid, oppervlakkigheid, en emotioneel appel in rap tempo een basis aan het wegslaan is, die we sinds de Neanderthalers al bezig zijn op te bouwen.

Hoe ons mens-zijn zelf, verdwijnt in de overvloed aan media prikkels.

Dus hoe incompleet en houterig mijn verhaal vandaag ook is?
Laat de woorden zachtjes toe, op de plek die dagelijks onder vuur ligt via nieuws en social media.

Het begon voor mij allemaal zeven jaar geleden bij de ervaring dat yoga geven én yoga doen veranderde. Maar omdat deze ervaring parallel zou gaan lopen met dat ik zelf veranderde en uiteindelijk ziek werd – en een beetje zoals zo’n koningin of prinses uit een sprookje waar niemand iets kan vinden, maar het tere schepseltje aan een gebroken hart of mysterieuze aandoening ten onder lijkt te gaan – leek wat er in de yoga veranderde voor mij persoonlijk minder relevant.

Ik zag het als twee gescheiden dingen: Yogawereld verandert, ik verander.
En het tweede zeker niet ten goede en het eerste, denk ik dus achteraf, ook niet ten goede!

Dat de verborgen kosten van yoga doen met video’s (ipv alleen yoga doen, zonder laptop) én van yogastudio’s die online zichtbaar zijn via social media, hoog zijn.
En dat we deze veranderingen veel te makkelijk hebben doorgevoerd.

En, nog veel groter en belangrijker, dat we als samenleving de normalisering van het de hele dag (en nacht) online actief zijn, ook maar over ons heen hebben laten komen zonder de gevolgen te overzien voor onze geestelijke én dus in mijn geval ook de fysieke gezondheid.

Want dat die twee met elkaar te maken hebben, dat de reden dat de “kwaliteit” van de yoga en de kwaliteit van mijn leven hard achteruit zijn gehold;
Daar ben ik sinds vandaag namelijk wél van overtuigd.

Ik voel me zo ziek om dezelfde reden als dat ik de yogawereld al jaren zie inleveren.
Er waren 15 jaar geleden meer topdocenten, en meer gevorderde practitioners (ongeacht hoe je gevorderd wil definiëren), dan nu.
Daar durf ik vergif op in te nemen, hoewel ik dat natuurlijk gezien mijn broze staat absoluut niet moet doen!
😅

En de reden dat ik dat pas sinds vandaag zie, is omdat ik een nieuw woord heb geleerd. Een term, een visie, die verder gaat dan alleen maar online versus offline zijn.
Die méér biedt dan alleen maar: “Gooi je telefoon de deur uit, en alles zal weer beter zijn.”

En dat is een beweging die het meest bekend lijkt te zijn onder de naam:
Bioregionalism.

“Simply put, bioregionalism is the practice of belonging to place.”
Way of Belonging.com

en:

Bioregionalism is:
“remembering and reclaiming the ways of our species where people and place are delicately interwoven in a web of life -human community finding its particular place within the living and dying that marks the interdependence of life in an integrated ecosystem…
It is the practice of coming to terms with our ecological home.”

Judith Plant

Wat ik heb ervaren, de reden dat ik ziek ben geworden, ligt niet zozeer in een aantal fysieke predisposities/aanleg/life events en levensfase, hoewel die ongetwijfeld mee hebben gespeeld;
Maar in het proces van wat ik spirituele dislocatie noem.

Spirituele Dislocatie is:

De afwezigheid van een betekenisvolle relatie met de plek waar je bent.
En daardoor in de meeste gevallen ook geen contact meer met het Zelf, in lichaam of geest.

Suzanne L.  Beenackers
27 februari 2025

Taylor Gage, beschreef haar keus voor een simpel leven, op Substack als volgt:

“A deep (life), simply put, is the intentional honing of attention.

It is one that might be planted in one small place, but its roots reach far down into the soil of that which sustains your spirit, connecting you (returning you) to the essence of who you are.“

Voor mij persoonlijk betekent deze doorbraak in de eerste plaats dat ik voor t eerst in al die jaren, zicht denk te hebben op de diepere oorzaak van mijn ziekte.
En dus handvaten heb om mijn eigen gezondheid te verbeteren.
Daardoor heb ik zojuist een radicale keus gemaakt, om een financieel pad waarbij ik de rest van mijn leven bijna dagelijks online zou zijn eerst door werk en daarna door andere online income streams;
Om dat stil te leggen.

Ik ga niet om mijn financiële toekomst veilig te stellen, nog verder spiritualy dislocated raken van de plek waar ik woon en leef.
En van mijn eigen lichaam.

In plaats daarvan ga ik me richten op hoe ik kan werken in verbinding met de wereld om me heen, én daarmee kan bijdrage de kwaliteit ervan te verhogen.

Want Nederland staat in principe op voorsprong op het gebied van leefbaarheid, community en deep living.
We leven in steden waar we te voet, te fiets en met de bus uitstekend overal kunnen komen. In iedere wijk zit wel een supermarkt (er zijn geen “food deserts”, zoals in Amerika) en er zijn cafétjes waar je even kunt zitten.
We hebben geen gated communities, waardoor hele stukken openbare ruimte geclaimd zijn voor de happy few.
Overal zijn parkjes en parken, en veel wijken hebben bibliotheken.

We hebben in Nederland een basis voor deze deep levensstijl, zoals bijna geen enkel ander land.

En ik denk dat daar ook de lokale yogastudio’s weer onder horen te gaan vallen.

Nu weet ik als geen ander dat er in de yogawereld ook vóór de komst van de smartphone en het uit elkaar vallen van de samenleving, altijd al een paar grote onopgeloste problemen rondspookten.
Dus het zal geen makkelijke opgave worden om de serene rust en magie van yogalessen  terug te vinden, die volgens mij op zijn piek was tussen 2000 en 2005!
Wordt nog lastig om dat niveau zeker gezien de bewustzijns erosie die smartphones hebben aangericht, anno 2025 weer terug te vinden. 

Maar ik ga daar wel over nadenken.
Zoals de naam van deze serie “Yoga in de 21e eeuw” (playlist op YouTube, waar ik ook filmpjes over dit onderwerp maak) natuurlijk ook al wel aangaf.

Niet zozeer als yogadocent, maar als schrijver en denker.
Het boeit me.
En zoals ik al zei ben ik ziek, ik word bijna altijd ziek wakker. Op de meeste dagen trekt t weg maar t is nu al middaguur en ik word nog steeds geplaagd door algehele brakheid alsof ik gisteren een half kratje Heineken achterover heb gelegd.
Terwijl mijn enige zonde is dat ik gisteren naar de film ben geweest.

Dus al zou ik willen, een houding van “Ik ben yogadocent en ik geef gewoon net zo yoga als vroeger en vind dat je niet overal zo diep over na moet denken”?
Die kan ik me niet eens veroorloven.
Als ik beter wil worden, moet ik dieper graven.

Mocht je op zoek willen gaan naar een yogastudio bij jou in de buurt die kan helpen deze illustere yoga uit begin 21e eeuw, terug te vinden?
Zoek dan naar een docent/studio die wel een website heeft, maar niet of nauwelijks online actief is.

Helemaal offline gaan is voor mij geen optie, want ik ben meer schrijver dan yogadocent.
Of zelfs meer blogger, dan schrijver, dan yogadocent.
Ik zal dus altijd mijn blogs en videos blijven delen via mijn social media.

Maar ook voor mij, en de Club, verandert er iets.
Vanaf 11 maart zet ik de yogales op maandagavond niet meer op Social Media.
Wat er in de studio in Nijmegen gebeurt komt dan alleen nog op deze website.
Dus subscribe op dit blog, als je daarvan op de hoogte wilt blijven.

En wie weet wil je de volgende keer dat je weer vecht tegen online zijn, en merkt hoe moeilijk t is, ook wel verder Googlen op die term:
Bioregionalism.
Die spreekt over de wereld en de relaties, die je kunt gaan opbouwen als je offline bent.

Uit de Substack post van Taylor Gage tot slot het volgende citaat:

Being naturalized to place means to live as if this is the land that feeds you, as if these are the streams from which you drink, that build your body and fill your spirit.
To become naturalized is to know that your ancestors lie in this ground.

Here you will give your gifts and meet your responsibilities.”

― Robin Wall Kimmerer

En hier, zul je sterven.

~Suzanne
(1972)
YouTube de Club
Nijmegen https://declubyoga.com/lessen-voor-leden/

Wanneer ik weer over Bioregionalisme en Spirituele Dislocatie schrijf weet ik niet.

Maar het volgende blog in de video serie A-Z van de jaren 80 is:
de C van de Cher
Subscribe op dit blog, en je ontvangt hem in je Inbox.

The Socials:
Instagram – Twitter – Rock Star Writer Facebook – Facebook Suzanne Beenackers Schrijver – LinkedIn – YouTube Internationaal – YouTube de Club

playlist Yoga voor de 21e eeuw: